Ο “Άρτος Δράση” δεν εμπλέκεται σε θέματα θρησκευτικά / πολιτικά ή αθλητικά. Δεν εμπλέκεται σε ό,τι χωρίζει τους ανθρώπους.
Όμως λάβαμε ένα μικρό άρθρο από έναν εθελοντή μας με Θέμα “ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ”
Αποφασίσαμε να το αναρτήσουμε (ανώνυμος) διότι είναι ενωτικό και δίνει μια νέα διάσταση στο (πάντα ενδιαφέρον αυτό) θέμα.
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Η μεγάλη σημασία του Θέματος φαίνεται από την ποσότητα χαρτιού που έχει καταναλωθεί, από τον ατελείωτο χρόνο που έχει καταναλωθεί σε συζητήσεις και σχετικό διαλογισμό, καθώς και τις ατέλειωτες σχετικές ατομικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις.
Έτσι, το να προσθέσει κάποιος – σαν εμένα – δυο σελίδες παραπάνω, μπορεί να θεωρηθεί ως ασήμαντο ή μηδενικό έργο. Όμως μου αρέσει και θα το κάνω !
Η ύπαρξη ενός όντος, διακρίνεται από τα ίχνη που αφήνει στην διάρκεια της δραστηριότητας του. Αν ο ιχνηλάτης είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος, τα διακρίνει. Εάν όχι, τότε… δεν μπορούμε να πούμε τίποτα και κάθε άποψη είναι αποδεκτή από την Διάνοια μας.
Υπάρχει και μία άλλη περίπτωση, που αφορά εκείνον που δεν είναι σε θέση να διακρίνει ίχνη όμως εμπιστεύεται έναν άλλον κατάλληλα εκπαιδευμένο ιχνηλάτη.
Αγαπώ ένα μικρό κείμενο, που μπορώ να ονομάσω «φιλοσοφικό θεώρημα», που με απλό και λιτό τρόπο, καθορίζει τα ίχνη που μιλήσαμε προηγουμένως.
Κάθε ανθρώπινο ον έχει ως φυσικό παιδαγωγό την Δημιουργία που το περιβάλλει. Αρκεί να προσδώσει μια συγκεκριμένη προσοχή, σ’ αυτόν τον βωβό παιδαγωγό, ώστε, λόγω αυτής της προσοχής, να καταστεί αυτός ο πιο εύγλωττος διδάσκαλος που μπόρεσε ποτέ να έχει ο άνθρωπος.
Η Φύση είναι μοναδική στην σύλληψη της και ανόμοια στις διάφορες εκδηλώσεις της. Είναι το κύριο υπόδειγμα, από το οποίο κάθε συνειδητό ον οφείλει να αντλεί τα παραδείγματα, προκειμένου να ανυψώσει τη δική του προσωπικότητα ελεύθερη και ανεξάρτητη.
Τα ίχνη αυτά λοιπόν είναι ορατά από την δική μου Διάνοια μέσα από την παρατήρηση της Φύσης και της Δημιουργίας.
– Διακρίνω Νομοτέλειες που κυβερνούσαν και κυβερνούν την Δημιουργία.
– Διακρίνω αυτό το βασικό Δικαίωμα που έχει διαχυθεί στην Δημιουργία, το
ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην ΖΩΗ.
– Διακρίνω το ΚΑΘΗΚΟΝ κάθε ανθρώπου στην ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ και ΑΝΕΛΙΞΗ της ΖΩΗΣ
(της δικής του και των Συνανθρώπων).
– Διακρίνω την προσπάθεια του Ανθρώπου να φέρει Τάξη στην Αταξία / Χάος.
– Διακρίνω ότι καθένας μας έχει τις αρμοδιότητες ενός (μικρού) Θεού στον
μικρόκοσμο του.
Βασισμένος στην Νομοτέλεια της Δημιουργίας, είναι ο καθένας μας σε θέση να δημιουργήσει (γεννήσει) άλλους Ανθρώπους, όντα πού φέρουν τα δικά τους ατομικά χαρακτηριστικά. Οι άνθρωποι, τα παιδιά μας, προικισμένοι με τα ατομικά χαρακτηριστικά που τους αναλογούν (από την δική μας συμμετοχή, αλλά και άλλες συμμετοχές στην γέννηση τους), αναλαμβάνουν το Έργο της Τακτοποίησης / Τάξεως που τους αναλογεί. Έργο κοπιώδες αλλά εν τούτοις πάντα ενδιαφέρον.
Η Νομοτέλεια αυτή, της Δημιουργίας, δημιουργεί από θνητούς ανθρώπους, μια Αθάνατη Ανθρωπότητα.
Διακρίνεται μέσα μας η λειτουργία του μικρού (μα ξεχασμένου) Θεού. Η προσπάθειά μας να απαντήσουμε στα ερωτηματικά της Γέννησης, του Θανάτου, της Ύπαρξης είναι και η απόδειξη για την Θεϊκή Καταγωγή μας.
Το συμπέρασμα το δικό μου, λοιπόν, είναι :
Ο άνθρωπος παρατηρώντας την Δημιουργία, τη Φύση μέσα στην οποία ζει (αυτόν τον Βωβό Παιδαγωγό) δύναται να παρατηρήσει ίχνη του Θεού / Δημιουργού του. Δύναται να βεβαιωθεί (αλλά και να βεβαιώσει). Αν η ιχνηλασία αυτή είναι επιτυχής τότε η Παρατήρηση γίνεται Υπόθεση, η Υπόθεση γίνεται Βεβαιότητα, δηλαδή Πίστη.
Η Σχέση επομένως του Θεού με τον Άνθρωπο είναι σχέση συνέχειας, εξουσιοδότησης, σχέση Πατέρα / Υιού. Και σε κάθε σωστή οικογενειακή σχέση η βάση δεν είναι ο καταναγκασμός, αλλά η ελευθερία, δεν είναι η παράδοση, αλλά η συνείδηση, δεν είναι το δικαίωμα αλλά το καθήκον, δεν είναι το εφήμερο αλλά το διαρκές, το συνεχές, το Αιώνιο.
Η βάση λοιπόν δεν είναι το Συμφέρον, αλλά η Αγάπη.